Bjørn Berge (N) Blues Ballastfestival (Palethe) Pelt - 21-01-2025 reporter & photo credits: Freddie info artist: Bjørn Berge info club: Palethe Pelt © Rootsville 2025

Bjørn Berge is een akoestisch genie. De Noorse zanger kan bergen verzetten met zijn akoestische gitaren, hij kan de hardste metalheads verslaan en enorm veel energie opwekken. Zijn repertoire varieert van zijn eigen krachtige nummers tot spetterende covers, die dankzij Berge’s brute stem en uiterst dynamische gitaartechniek veel meer zijn dan standaardversies van oude hits. Hoewel deze bewering slechts gedeeltelijk waar is: ondanks dit alles is Bjørn muziek altijd pakkend en soulvol. Zijn concerten zijn absoluut 'het' akoestische gitaarevenement van deze eeuw.

Bjørn begon op 13-jarige leeftijd met gitaarspelen maar schakelde al snel over op de banjo die hij "cooler" vond. Na een aantal jaren bluegrass te hebben gespeeld, vindt de openbaring plaats wanneer hij Robert Johnson, Elmore James, Leo Kottke en John Hammond Jr. ontdekt die zijn belangrijkste invloeden zullen zijn.

Het was pas in 1999 met de release van het 3e album 'Blues Hit Me' dat critici en het publiek eindelijk interesse in hem kregen. Het succes werd versterkt met de release van 'Bag of Nails' het jaar daarop. Een directere plaat waarmee hij erkend kan worden als een bevestigd artiest. Bjørn bracht sindsdien de albums 'String Machine' en 'Illustrated Man' uit en toerde de wereld rond, alleen of met grote muzikanten zoals Chuck Berry. Je merkt tijdens zijn albums een evolutie van zijn muziek, dus "elektro"-elementen in 'Illustrated Man,' het Delay-pedaal in bepaalde stukken Blackwood of de toevoeging van instrumenten (banjo, mondharmonica, saxofoon in 'Once Again' en viool in 'Crazy Time'. Bjørn Berge is dan ook niet meer tevreden met zijn enige 12-snarige gitaar waarmee hij bekendheid verwierf. Zijn laatste album 'Steelfinger Slim' dateert van vorig jaar.

Vanavond is Bjørn Berge te gast in de 'Minnezaal' van 'CC Palethe' waar hij een concert komt te geven onder de supervisie van het 'Ballastival' dat dit jaar in Pelt zal plaatsvinden op 9 en 10 mei. Een bandvoorstelling komt er niet aan te pas want Bjørn staat hier helemaal solo voor ons en dat is al meer dan genoeg om van te genieten. Het zal hier in Pelt net klinken of Thor zijn hamer zal laten neerdalen in 'CC Palethe'.

Een akoestische optreden van deze Bjørn Berge is niet zomaar een doodgewoon akoestisch concert maar eentje dat overpowerd wordt en mede door een footdrum en loopings een ganse band komt te vertegenwoordigen. Zelfs een gewoon tikje op zijn gitaar body veroorzaakt een geluid alsof je het in Keulen hoort donderen. Openen doet hij met 'Devil Calling' eentje uit zijn laatste album 'Steelfinger Slim'. Het daaropvolgende 'N.V.' met een bruggetje naar 'Crazy' komt dan weer uit het in 2004 uitgegeven 'St. Slide' en slide is en blijft de rode draad doorheen het concert.

Met 'Spoonful' uit 'Steelfinger Slim' grijpt Bjørn terug naar een blues song van de hand van Willie Dixon en dat door 'Howling Wolf' in 1960 als eerste werd opgenomen. Later een ware chartbuster van Etta James samen met Harvey Fuqua en toch wist Mr. Dixon de muze ervoor te halen bij de pre-war blues van 'Charley Patton'. Een Spaans nummer dan volgens Bjørn Berge die zijn bindteksten met enige humor komt te spijzen. 'Buena' beperkt zich wel enkel tot het Spaans in de titel'.

Ook de technicus van het licht moeten we bedanken want door zijn speling met de spots krijgen we ook geen al te monotone foto's in het vizier. Even wat 'Noorse Black Metal' er doorheen met 'Trains', een nummer dat eveneens is terug te vinden op het album 'St. Slide'. Een 'Metal band' zou er zo bij gaan verbleken bij het horen van dit. Met 'Begging' uit 'Steelfinger Slim' krijgen we een ballad voor de kiezen al werpt deze song naar het einde toe zich op als een uptempo nummer.

Met zijn slide en fingerpickin' beheersing van de snaren blijft Bjørn je evenwel het ganse optreden door imponeren. Magisch wat deze muzikant kan en doet met zijn instrument. Tijd ook om er een cover bij te brengen en dat wordt dan 'These Boots Are Made For Walkin' van Nancy Sinatra en zo bevinden we ons in 1966. Grappig is evenwel de link naar het Limburgse carnaval met het bruggetje van naar rechts en naar links. Het zal wel onbedoeld zijn van Mr. Berge.

Vervolgens krijgen we ook nog twee nummers uit het album 'Steelfinger Slim' zoals 'Like A King' en 'Get It On' van Marc Bolan en zijn 'T-Rex' uit 1971. Bij het laatste krijgen we als extra ook een bruggetje naar Jeff Lynne's 'Can't Get It Out Of My Head', of moeten we ook stellen van Kylie Minouge. Na 'Black Night' komt er volgens hem wat entertainment en education op ons af met het country blues aanvoelende '13 Questions Method'. Een nummer waarop Bjørn door enkele langere solo's de tijd wat komt te rekken. Terug dan naar zijn laatste album met 'Mama Said' en belanden we bij zijn eerste liefdesperikelen.

Hierna worden we vergast op één van de droevigste nummers maar laat deze 'Drifting Blues' nu voor mezelf één van de mooiste zijn. 'Locomotive Breath' luid dan meteen ook na twee uur het einde van zijn passage hier in 'CC Palethe' in. Uiteraard volgt er dan het smekende applaus om meer. Een wat aarzelende sing-a-long komt er dan met 'Black Jesus' al moet Bjørne Berge ook beseffen dat onze meezang maar moeilijk boven zijn presentatie kan tornen. Wj zijn Thor niet hé. Met 'Give It Away' valt dan toch tenslotte het doek over deze pracht prestatie van deze uitzonderlijk getalenteerde muzikant...met dank aan het 'Ballastival' en hun fijne neus voor muziek!